De eerste 18 maanden met onze hond

Ha, dit lijkt een totally random onderwerp, maar dat is het niet. Althans voor mij! Twee jaar geleden kochten we Charlie en ons leven is zo veranderd. Van de kleinste details (“Charlie zit alleen thuis, we moeten nu echt naar huis!”) tot aan grote, simpele dingen over het leven en onze relatie. Ik had nog maar net een relatie met Hans of we wisten allebei al heel zeker dat we een hond wilde. Het was geen overhaaste beslissing om een hond te nemen, maar eigenlijk ook weer wel.

We wilden wachten totdat we een ander huis hadden (dit huidige huis) en alles wat meer op orde was. Plotseling waren we 2 jaar geleden er in een keer aan toe. Van de een op de andere dag zeiden we: dit is HET moment. (Het gaat nog steeds over het krijgen van hond) Het brandde zo, hij moest er nú komen. We hebben de volgende dag overal rondgebeld, het maakte niet uit hoelang het rijden was. We waren heel bang voor een broodfok hondje, maar we hadden goed research gedaan over een man (via Marktplaats, I know, silly me!) die nog drie hondjes over had. Eigenlijk wilde ik graag een bruin-wit teefje, maar hij had alleen nog maar een zwart-wit reutje of bruin-witte teefjes. We gingen toch maar voor de zekerheid kijken en als we dan toch tijdens de speeddate verliefd zouden worden…

Bij aankomst hadden we vrij snel door dat het broodfok was, maar ja. Dan sta je daar. Met drie huppelende konijntjes met bolle buikjes die allemaal kijken alsof ze elk moment verdrinken. Ik ging voor het zwart-wit teefje, maar ik werd verliefd op het bruin-witte reutje. Hij keek het liefste uit zijn ogen, hij was gelijk zo aanhankelijk en springerig. Eenmaal in de auto veranderde hij meteen van een druk hondje in een heel sneu hoopje, ziek en oververmoeid. We haalden snel wat spulletjes op (drinkbankjes, eten, speelgoed, een bench, een hele uitzet!) en wekenlang ben ik met hem naar de dierenarts geweest om alles te “repareren” wat kwaad was gedaan aan ons hondje. In het begin was het zelfs de vraag of hij wel ging redden.

Maar we hadden een hond! In het begin vond ik het allemaal heel lastig met hem, hij was zo moe en ziek dat hij geen liefde kon geven. Ik gaf hem alle liefde, maar ik kreeg niets terug. Ik twijfelde zelfs of we er wel goed aan hadden gedaan! En oh, ik herinner mij zojuist dat ik de eerste nacht er wel 6x uit geweest en ik zolang knikkebollend naast zijn bench zat.  Maar juist ook daarvan heb ik zoveel geleerd, over mezelf, maar ook mijn relatie met Hans en ons leven. Dus om wat diepgang te geven aan mijn blog ;-), deel ik de dingen die ik geleerd heb!

Denk alleen aan dingen die relevant zijn
Ondanks dat je honden heel veel kunt leren en ze op den duur dingen gaan herkennen/herinneren, gebruiken ze alleen die informatie als het van pas komt. Soms frustreerde ik mij erover dat ik Charlie niet kon duidelijk maken dat hij morgen een dagje weg ging. Of dat hij een hele dag alleen was. Maar aan de andere kant: wat is het heerlijk om zo in het moment te leven. Geen idee wat er gaat komen en echt onbezorgd genieten van wat er nu gebeurd. Ik heb het idee dat als Charlie zou kunnen praten hij de hele dag koekjes zou aanbieden (en zelf zou eten), omdat het nú lekker en relevant is. (Wat dat betreft ben ik blij dat hij dat niet kan.)

Het is oké als het huis niet schoon is
Ik ben een chaoot en een rommelkont, maar ik houd ook zó van schoon en netjes. Ik zit totaal niet lekker in mijn vel als alles een troep is, ik leef niet lekker en ik word er NOG chaotischer van. Maar door een huisdier moet je dingen wel gaan loslaten. Ik kan hem niet leren zijn voeten te vegen als hij binnenkomt, of zijn speeltjes op te ruimen, niet op je tenen te kauwen, niet over zijn pootjes heen te plassen en dán bij mij op schoot komen zitten of te leren zijn haren te kammen zodat er niet OVERAL (en met overal, bedoel ik letterlijk óveral) haren vliegen en zijn. Ik heb maar geaccepteerd dat het eenmaal zo is: er wordt nu echt geleefd in mijn huis en het hoort erbij dat het niet overal netjes is. Dus overdag liggen er bijvoorbeeld speeltjes door hele huis en ik ruim ze niet meer op. Dat is nu eenmaal zo. En vaak genoeg liggen er brokjes naast zijn bakje. Of kleven er haren aan de bank. Dat is maar zo. Het wordt opgeruimd en schoongemaakt, maar niet elke dag.

Mijn huis werd nog meer mijn thuis
Zelfs als ik weg ben voelt mijn huis nog zo mijn thuis, omdat er altijd een kwispelend hondje boven aan de trap op mij staat te wachten. Die niet kan wachten om mijn te knuffelen en onder te likken. En doordat het meer je thuis wordt, vond ik date nights plotseling thuis veel aantrekkelijker. Lekker op de bank film kijken met Hans met de hond op schoot of knabbelend voor ons met een botje. Dat zijn nu de perfecte avondjes geworden!

Ik heb echt geen geduld, behalve bij een hond
Ik heb echt géén geduld. Wachten totdat de computer laadt, wachten totdat iemand anders iets voor mij opknapt of wachten totdat de verf droog is. AAAH. Ik kan nergens op wachten. Maar je moet voor een hond, en vooral een puppy zóveel geduld hebben. Als hij je voor de zoveelste keer ‘s nachts wakker, weer poept op de verkeerde plek (“dit is BINNEN, dát is buiten”) en nog steeds niet snapt wat het verschil is tussen een ‘boks’ en een ‘high five’ (geeeeeeez). Maar ik heb bijna niet geklaagd en ik ben er nog nooit boos om geworden. Tot mijn verbazing bleef ik hem dag in dag uit naar de juiste plek brengen om te poepen. En ja, ook plassen Charlie. Dat moet ook op die plek.

Ik heb dagen zónder hond nodig
Toen ik net getrouwd was met Hans kwam de hond van mijn ouders logeren. Na een weekje ging hij weg en het eerste wat we tegen elkaar zeiden: “Wat lekker, we zijn weer écht samen! Wat gaan we doen?” Ik dacht dat we gewoon niet gewend waren aan het hebben van een hond en dat het na een tijdje niet meer zou opvallen/moeite zou kosten.

Maar nee, een hond blijft extra aandacht kosten. Hij trekt aandacht, maar we geven hem ook aandacht en hij heeft ook verzorging nodig. En daarnaast moet altijd rekening houden met hem. Het zijn allemaal hele kleine dingen, maar wat is het heerlijk om een paar keer per jaar even dat allemaal los te kunnen laten. En tegelijkertijd te voelen hoe erg je hem mist.

Samen ergens voor zorgen verbindt
Het is zó leuk om samen iets te delen. Er is niets dat we meer delen (naast onze liefde! Allemaal in koor: “awwwww”) dan onze hond. Het verbindt zo om samen ergens de verantwoordelijkheid over te hebben en de zorg over te dragen. En ik heb daardoor veel geleerd over mezelf en onze relatie. We moesten samen regels maken voor Charlie (en sommige verschilden nogal), we gingen allebei anders met de hond om en ik leerde hele andere eigenschappen over mezelf en over Hans kennen. Zo kan Hans juist de overbezorgde ouder zijn in sommige situaties en ben ik veel relaxter. En soms is het helemaal omgekeerd.

Puppyface werkt altijd
Hoe vaak hij al iets voor elkaar heeft gekregen omdat hij zó lief en verdrietig uit zijn ogen keek. En het werkt! Ik heb het geprobeerd op Hans en mijn moeder (sorry mam, het ging toen om frietjes eten.). Zielig kijken wérkt! (Maar het mag alleen als het om eten gaat of als je een onredelijke straf krijgt.)

Ritme is stiekem best fijn
Natuurlijk wist ik wel dat ritme goed was om te leven, maar onze hond heeft me gepusht nog meer ritme en structuur te creëren. Ik kan mij dit niet herinneren bij de hond van mijn ouders, maar Charlie is óntzettend slecht in het behouden van zijn eigen ritme. En hij kan helemaal overstresst raken (heel sneu) als we plótseling NU weg gaan. Hij gaat piepen en onrustig heen-en-weer lopen, omdat hij geen idee heeft wat er gebeurd. Daardoor ben ik zoveel meer ritme in mijn leven gaan creëren. Er is een vaster schema qua eten en naar bed gaan en ik probeer zoveel mogelijk niet in stress en haast het huis te verlaten als hij mee gaat (of hem pas laat te laten merken dat hij mee mag). Ik hield altijd wel een beetje van ons avontuurlijke, impulsieve leven. Maar doordat ik nu meer ritme heb, ben ik heel wat energieker en is er meer rust.  

Er is niets zo lekker als een kleffe, hondenlik. 
Ha, just kidding! Wat ik wilde zeggen: er gaat niets boven de liefde en FUN die je krijgt van een hond. Hoeveel geluk, vrolijkheid en liefde hij in ons huis brengt is ongelooflijk. Ik heb ooit een (lange) test gedaan over welke type hond ik heb (Ja, dat soort dingen ga je óók doen). Je had allerlei verschillende types, maar ik bleek een ‘clown’ te hebben. Een hond die áltijd grapjes uithaalt, vrolijk is en de aandacht trekt. Hij kan als een stokstaartje minuten lang op zijn achterpoten huppelen en soms komt hij als een Duracell-konijntje voorbij rennen als er bezoek is. En hij loopt of rent niet als je hem uitlaat, nee hij húppelt met zijn neus in de lucht. Hij wordt daardoor zo vaak nagekeken. Eerst dacht ik dat het bij de leeftijd hoorde, maar mijn dierenarts bevestigde dat hij wel echt héél druk en vrolijk was. En hoe blij hij is als ik thuis kom of hoe graag hij bij mij op schoot komt liggen als ik op de bank zit. En als het niet mag, dan maar zijn hoofdje op mijn schoot legt en zo staand in slaap valt. Alles om maar wat dichter bij mij te zijn. Oh en nog iets schattigs. Hij en zijn teddybeertje/-olifantje (Ollie) zijn ónafscheidelijk. Hij gaat ‘s avonds mee in de bench en elke avond legt hij zijn hoofdje op het olifantje en valt hij zo in slaap. (IK BEDOEL DIT IS TOCH OH MY GOSH FREAKING CUTE I CAN’T EVEN HOW THIS I DON’T KNOW AAAAAH!).

Liefs! Shifra

19 Comments