Snapshots maart #5

Hey guys! Afgelopen week voelde als een hele korte week. Vanaf donderdag werd ik ziek (mijn verstandskiezen werden eruit gehaald) en heb ik eigenlijk niet zo heel veel gedaan. Maar ik heb genoeg foto’s!  Don’t you worry!;-) Het is ongeveer een jaar geleden dat Hans en ik ons huis in Ede verlieten! We hebben toen nog twee maanden bij mijn ouders gewoond, dus we wonen nog geen jaar in dit huis. Maar we hebben nog wel steeds ingepakte verhuisdozen. Veel. Een stuk of tien vertelde Hans mij. Ik weet niet eens wat er in zit. Haha, nee serieus. Ik heb ook niets gemist het afgelopen jaar, dus als iemand ze stiekem wil weggooien: be my guest. Want is het natuurlijk helemaal niet leuk om verhuisdozen uit te pakken, zeker niet als het zolang geleden is dat je ze hebt ingepakt. Ik heb er nu een stuk of vier uitgepakt! Yay! Ik vond veel troep, maar ook een mooi nieuw blik verf in de kleur blauw. Het blauw ziet er hier op de foto wat lelijker uit, omdat de computer het lastig vond de foto in de juiste kleuren te exporteren (terwijl de foto kleiner wordt gemaakt voor de site). Maar het is een nog mooiere kleur blauw dan hierboven op de foto. Houd het daar maar op. En ik heb er gelijk mooie dingen mee geschilderd, die ik morgen deel!
Ik lunchte lekker met banaan-ei-pannekoekjes! (Na deze foto werd er nog suiker en stroop toegevoegd).

En ‘s avonds skeelerde ik samen met Hans nog een rondje! Oh wat was het maandagavond nog lekker weer. En nog licht! Yay! We kwamen in het donker weer thuis en daarom maakte wij voor het licht van een winkel nog even snel een selfie. Oh en dat hartjes-ding wat Hans vast heeft, is eigenlijk het knipper-lichtje van Charlie. Als we met hem wandelen in het donker heeft hij dat lichtje aan zijn halsband. Maar die hadden wij nu even gebruikt om onszelf zichtbaar te maken op straat. Dinsdagochtend ruimde ik nog wat verhuiszoden en later die ochtend kwam mijn broer langs. (Ik zeg heel vaak ‘mijn broer’, maar ik heb er eigenlijk drie.) Dit is de enige foto die ik had, ik maakte hem om even te appen naar Hans dat Tessa er ook bij was! Ze bleven allebei gezellig lunchen. (Tessa at ook letterlijk mee uit het bakje van Charlie, ha.)‘s Avonds maakte ik Kip Tikki Masala (dit is ZO lekker!). Ik kook niet zo vaak Indiaas, maar de laatste tijd kook ik steeds meer uit die keuken.
Ohja, note to self. Raak je lippen niet aan na het snijden van pepers. Ik heb het nog nooit zo erg gehad als afgelopen dinsdag. Hans raadde aan mijn mond af te spoelen met water, dus dat deed ik een paar keer. Het werd alleen maar erger. Wat bleek, water maakt het ook alleen maar erger! Melk is dé oplossing. Dus vandaar mijn melkmond. Haha! Woensdag heb ik de hele dag hard geblogd en gezocht naar een deelvraag van mijn scriptie. Ik ben één hele deelvraag kwijt, en hoe ik ook zocht (digitaal), ik kon hem nergens vinden. :( Ik heb een Time Machine van Apple, waarmee je heel lekker terug de tijd in kunt. Maar ook daarin stond het niet. En dus kan ik de techniek niet meer de schuld geven… Haha. Stom. Niet goed opgeslagen dus.

Ik heb van woensdag alleen deze foto, die ik naar mijn moeder stuurde. De pot is van haar en ik gebruik hem voor een plantje in de keuken! Hij staat heel leuk. :) Hans houdt niet zo van planten in de keuken (‘troep!’), maar ik heb hem eindelijk overtuigd dat het echt héél leuk kan staan. Ja hoi, leuk foto’s maken met Hans. Haha! Donderdagochtend maakte ik even een selfie, wat een selfie van ons werd dus, onderweg naar het ziekenhuis. Mijn verstandskiezen (de onderste twee) werden eruit gehaald. Ik heb het vier jaar uitgesteld en in die jaren al heel wat ontstekingen gehad. Verschrikkelijk. Ik was dus eigenlijk heel blij dat ik eindelijk die afspraak had gemaakt en het nu echt ging gebeuren. Naast dat ik natuurlijk heel stoer ben, appeltje-eitje. In de wachtkamer werd ik toch wel heel wat nerveuzer. Ik heb een uur gewacht op mijn afspraak, wat natuurlijk al niet helpt, maar nog erger: het was genoeg tijd om meerdere vrouwen huilend terug te zien komen in de wachtkamer. Een vrouw van eind 20 vloog huilend in de armen van haar moeder.  *slik*  Vervolgens kwam er een jong meisje (ik schat 18?) die bij het zien van haar vriend ook in huilen uitbarstte. En toen moest ik. Whaha.

Hans mocht mee tot de verdoving, maar op het moment dat ik de OK in ging moest ik weg (zij noemen het de OK trouwens. Haha. Maar het is wel echt een operatiekamertje). Ik vond de prikken het ergste; daarna voel je ook echt niets meer. Ik had een hele aardige dokter en twee hele fijne assistenten, wat ontzettend scheelde! Ik hoor zoveel vervelende verhalen, maar mijn dokters waren zo geduldig en lief. Terwijl ik onder een blauw doek lag, met alleen een gat voor mijn mond, vertelde ze rustig keer op keer wat er ging gebeuren, wat ik zou kunnen horen en dat ik niets zou voelen. Eén kies was al boven het vlees, de andere lag er nog helemaal onder. Er is heel wat geboord en getrokken, en soms was het best eng, maar ik vond dat achteraf nog best meevallen.

Mocht je details willen zien van het boren en het trekken van de kiezen, bekijk dan deze vlog! (Ieeeeehhh, dat zou eng zijn! Grapje natuurlijk. Enkel de verdoving heeft Hans gefilmd. En hoe ik er uit zag toen ik uit de operatiekamer kwam.)En zo kwam ik eruit. Bol. Haha. De assistente vroeg ik of de kiezen wilde hebben. “Nou, eh, ja. Doe maar.” De ene kies zat boven het vlees, dus die was nog intact. Maar de andere zat onder het vlees, dus die hebben ze in stukjes eruit geboord.
Gelukkig maakt mijn iphone wazig foto’s, dus zie je ze niet echt zitten. Maar voor het idee. Sorry, als het nog steeds vies is. De andere twee kiezen hoeven er als goed is niet uit, dus het zal niet meer gebeuren. De rest van de ochtend koelde ik mijn wangen met ijs. Maar de wond aan de linkerkant van mijn wang maar bloeden. De verdoving was nog heel sterk, dus ik voelde ook niet als ik iets op mijn lip had. Zo irritant! Dus ik had echt geen idee als er weer bloed uit mijn mond druppelde. Er zijn die ochtend (volgens Hans) 2,5 wc-rollen door heen gegaan. Uiteindelijk heb ik de wond zelf aangedrukt met nog een gaasje en dat liet het bloeden eindelijk stoppen. Yes! Daarna maakte Hans lunch voor mij, heel lief. Nog liever: hij had donderdag vrij genomen om voor mij te kunnen zorgen. Super lief! Ik heb uiteindelijk niet veel van de lunch gegeten, want eten ging echt nog heel slecht. De rest van de dag heb ik op de bank gelegen, films gekeken en tussendoor belangrijke mails even snel beantwoord. Maar eigenlijk echt niet veel gedaan. Vrijdag waren mijn wangen echt ontzettend opgeblazen. “Hé bolle”, riep Hans ‘s ochtend grappend. Mijn moeder kwam, heel lekker, verse frambozen brengen! Mmmm. En de rest van de dag was het eigenlijk vooral slapen, series kijken (dit is dé perfecte timing om een nieuwe serie te beginnen!) en niets doen. Zaterdag begon de zwelling in mijn gezicht iets af te nemen (yay!) en kon ik al iets beter drinken en eten. Heel fijn.  Ik heb eigenlijk sinds donderdag alleen nog maar een uit een rietje gedronken. Aan beide kanten is mijn gezicht gezwollen, dus het is écht heel lastig drinken. Hans had allerlei lekkers in huis gehaald, heel lief! Waaronder deze Milka paaseieren: AWESOME! Met een lepeltje eet je letterlijk de mouse uit het ei en daarna kun je het ei opeten. Best lekker! Voor een keertje, want het is wel heel machtig.

‘s Avonds speelde Hans en ik het kaartspel Monopoly! Best een leuk spel, het gaat lekker vlot (15 min.) en het is heel erg leuk voor tussendoor. Sorry, het wordt nu echt heel saai. Maar zondag heb ik ook niet zoveel gedaan. Ik voelde me iets fitter gelukkig, maar ik heb nog steeds heel rustig aan gedaan. Veel gelezen (Donald Duck hóórt als je ziek bent!;-)), series gekeken enz. ‘s Middags nadat ik even wat geslapen had voelde ik me zo fit dat ik met Hans mee ging naar de HEMA. Het was bejaardendag, wat betekende: gratis gebakjes eten! Hihi. Mijn moeder maakte deze foto vanaf buiten, want zij ging wat eerder weg dan wij! Ik naam een notencrème gebakje! Het gebak (op de tompoezen na) vind ik nooit zo heel geweldig bij de HEMA lunchroom, maar het is wel gewoon prima voor de prijs. :) Het hele weekend heeft Hans zo goed voor mij gezorgd. We eten allemaal lekkere dingen. Vooral heel veel zachte dingen, een hele zachte pasta, roze koeken (die zijn zacht, ha!) enz. Gisteravond aten we broodjes brie. (Calorieën tellen niet als je ziek bent. Vind ik dan. Mijn lichaam misschien niet..)
En terwijl Charlie zo ontzettend snoezelig bij mij ligt, schrijf ik deze post nu. Sorry dat de helft van de snapshots zo ongezellig over mijn ziek-zijn ging. Ik wilde er in eerste instantie wat minder de nadruk op leggen, maar tegelijkertijd heb ik ook dit weekend niets echt iets anders gedaan om over te schrijven.

Ik had helemaal niet verwacht er zolang ziek van te zijn. Mijn moeder, die werkt bij een orthodonist, zei dat ik op een week moest rekenen. Vooral als je de onderste kiezen tegelijkertijd doet (onderkaak schijnt het ergste te zijn). Ondanks haar advies had ik de donderdag en eventueel de vrijdag vrij gepland van werk om ‘uit te zieken’, maar eigenlijk was de bedoeling dat ik de rest van het weekend zou werken. Mijn mond kan ik nog steeds niet ver openen, maar het zieke begint er nu een beetje vanaf te raken. Ik ga deze week nog een beetje rustig aan doen, in hoeverre dat kan. Ik heb wel heel wat werk in te halen, maar het meeste kan geloof ik wel typend vanaf de bank. :)

Zijn jouw verstandskiezen er ook al uitgehaald? Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen! Ik hoor hele uitersten; van mensen die er zo doorheen fietsen tot aan mensen die een week goed ziek zijn. :( Bedankt voor het lezen! Liefs, Shifra

 

40 Comments