Bevallingen en de verhalen daarvan vind ik een van de mooiste en magische dingen om te lezen. En wel om deze reden: terwijl we zo graag alles in ons leven plannen en ons geduld minder en minder lijkt te worden (tenminste, de mijne!), is de bevalling iets waarvoor je geduldig moet afwachten en je geen idee hebt hoe of wat. Mensen staan midden in de winkel, zijn in een sollicitatiegesprek, verven een keukenkastje (DIDN’T HAPPEN TO ME. I SWEAR), of staan boven op een berg, als het plotseling gebeurt! Dat dit soort dingen blijven bestaan, dingen buiten ons, waar we ons niet op voor kunnen bereiden, vind ik een hele bevrijdende en mooie gedachte.
Omdat ik heel dol ben op dit soort verhalen en dit mijn grootste prestatie in mijn leven was tot nu toe, heb ik besloten mijn hele verhaal uit te schrijven. Ik ben nu al details aan het vergeten, en waarom het dan niet gelijk delen met honderden mensen online ? Als je niet helemaal into kindjes, bevallingen bent, no worries. Sla deze post over! Of als je hoogzwanger bent, sla hem misschien helemaal over! Ik wil je niet zenuwachtig maken. Maaaarr als je dit wel leuk vindt: ik ben ontzettend trots op mijn verhaal en hoe mijn bevalling is gegaan. EN het het was het allemaal zo waard. Zo werd Zara op 19 oktober, om 23.01 geboren. 
Ik had altijd het gevoel dat ze op 29 september zou worden geboren. Maar die dag kwam en ging gewoon weer voorbij.
Ik was 40,5 weken, ik voelde me nog goed en ik was zelfs nog druk bezig in huis. Ik werd die week, op vrijdag, gestript door mijn verloskundige; het voelde een beetje gek en de rest van het weekend voelde het alsof er een griepje aankwam. Zaterdagavond besefte ik me plotseling dat ik haar de hele dag nog niet had gevoeld. Ik wist dat je haar iedere dag even moet voelen bewegen, ik lette er nooit bewust op, maar onderbewust was ik wél altijd mee bezig.
Zondagochtend had ik haar nog steeds niet gevoeld en begon ik een beetje ongerust te worden. ‘s Avonds kwam mijn verloskundige even checken; die hoorde een hartje (fjoew!), maar die merkte ook dat ze wat minder reageerde dan normaal. Ik weet nog dat ze naar het ziekenhuis belde met de boodschap: “ik heb hier een vrouw, die ik even wil laten controleren voor verminderd leven”. Ondanks dat ze ons heel erg gerust stelde met de boodschap dat het misschien gewoon ‘stilte voor de storm’ was, vond ik het wel heftig om te horen. In het ziekenhuis bleek alles orde, maar ze was wel opvallend rustiger dan normaal.
De volgende dag werd ik rond 1.00 ‘s nachts wakker en ging ik naar het toilet. Ik ging nog maar net zitten of er kwam een beetje water uit. Ik had gelezen dat aan het einde van je zwangerschap je blaasspieren minder sterk kunnen zijn, dus ik vermoedde dat ik gewoon wat plas per ongeluk liet lopen. Even later ging ik weer uit bed en gebeurde hetzelfde. En nog een keer. En nog een keer.
Midden in de nacht googelde ik, en alles leek er op dat mijn vliezen waren gebroken en het in scheutjes eruit kwam. Ik maakte Hans wakker en zei: “mijn vliezen zijn volgens mij gebroken. Maar, er is nog niets aan de hand. Ga maar gewoon verder slapen en als er wat gebeurt maak ik je wakker.” Hans wilde gelijk uit bed springen en dacht dat het was begonnen, maar mijn lichaam voelde voor de rest gewoon nog zo rustig.
Ik dacht dat dinsdag een hele speciale dag zou gaan worden, want mijn verloskundige vertelde dat de meeste bevallingen nu wel binnen 24 uur op gang komen. Ik ging zelfs die ochtend nog met mijn moeder naar de markt! Dat stond al gepland en ik wilde afleiding. Ik heb het mijn moeder toen niet verteld, er was nog niets écht aan de hand en ik wilde haar niet ongerust maken. Ik had maandverband in, en ik voelde me verder ‘gewoon’ hoogzwanger en moe. ‘s Middags kwam mijn verloskundige nog even controleren, maar er gebeurde verder niets. Het bleef rustig en teleurgesteld ging ik slapen.
Woensdagochtend had ik een nieuwe check bij het ziekenhuis en daar vertelde ze me dat ik vanaf nu in het ziekenhuis moest bevallen. Mijn vliezen waren te lang gebroken. Ik mocht woensdag nog naar huis, maar hoe dan ook zou ik in het ziekenhuis moeten bevallen. Ik moest me uiterlijk donderdagochtend melden, als er niet eerder iets veranderd was.
Diezelfde middag kwamen er af en toe weeën langs. Het leek nog een beetje op voorweeën. ‘s Avonds at ik bij mijn ouders (waar mijn broer ook was) en daar begonnen de weeën steeds meer door te zetten. Hans zag me elke keer naar mijn telefoon grijpen om te timen en werd heel zenuwachtig. Hij zei nog een paar keer: moeten we niet naar huis, Shif? Nee hoor, zei ik! (Haha! Ik denk nu: waarom was ik zo de rust zelve? Dit is zó niet mij!) . Niemand had iets door aan tafel, en Hans en ik vonden het fijn om het nog even voor onszelf te houden; een klein, spannend geheimpje.
Die nacht zette de weeën nog meer door, en kwamen ze om de 4-5 minuten. En funny fact, ik werkte die nacht nog aan deze post! Ik wilde die er zo graag uit hebben voordat ik zou bevallen. Plus, ik wilde nog even wakker blijven om te kijken of de weeën nog vaker zouden komen. Om 4.00 ben ik uiteindelijk gaan slapen, terwijl de weeën door gingen. ‘s Ochtends heb ik het mijn moeder verteld, daar brachten we Charlie, en daarna zijn we snel naar het ziekenhuis gereden. Daar bleek ik al 3-4 cm ontsluiting te hebben en bleken mijn vliezen niet gebroken te zijn, maar geschéurd.
Om 11.20 had ik écht 4 cm ontsluiting en toen heeft de dokter gelijk mijn vliezen echt los getrokken.
Om 13.10: 5 cm. De dokter vond dat het niet genoeg op schoot (de baby móest voor die nacht geboren worden), dus ik kreeg weeën opwekkers toegediend. Daarvoor kreeg ik een infuus; de eerste dokter kwam, prikte 2 x en het lukte niet. Na 2 x mag je niet meer prikken, dus er kwam een andere verpleegster. Zij probeerde het 2 x (stiekem zelfs nog een keer extra!) op mijn andere arm en ook die lukte het niet… Het prikken deed zó zeer! Als ze mis prikken (dus niet in een ader) en ze duwen die naald verder in je arm.. aaargh. Ik hoor het mezelf nog uitschreeuwen en huilen van de pijn, dit was zoveel erger dan de pijn van een wee. En ondertussen gingen de weeën door.. Beide armen deden daarna zo’n zeer; ze waren stijf en je zag dikke, beurse plekken zitten van het prikken. Er was niemand meer die op die afdeling mocht prikken, dus ze hebben intensive care gebeld en daar kwam iemand die gelukkig in één keer goed prikte.
De weeën werden sterker en sterker. Om 16.00 had ik nog steeds maar 5 cm ontsluiting. Ik was helemaal op. Nadat het zo’n heisa was geweest met het infuus, voelde ik me mentaal zo gebroken. Hans probeerde me er zo door heen te praten en mee te puffen (hij heeft zó zijn best gedaan!! Best man in the world.), maar ik was mentaal niet meer sterk genoeg om mezelf bij elkaar te rapen en weeën goed op te vangen.
Ik kreeg ondertussen een hogere dosis weeënopwekkers en die werd elke 20 minuten verdubbeld. Ik keek op de klok en zag er als een berg tegen op als er weer een nieuwe dosis kwam. Om half 6 vroeg ik om een ruggenprik. Om 18.30 was ik nog steeds niet aan de beurt, omdat het zo druk was bij anesthesie. Ik kon echt niet meer, dus ik kreeg een pethidine-prik in mijn been om alvast de scherpe randjes van de weeën af te halen. Maar ik voelde weinig verschil.
Om 19.00 checkte ze nog een keer mijn ontsluiting en nog steeds had ik maar 5 cm ontsluiting. (Frusterend! Waar doe ik het dan nog voor, dacht ik.) Daarna kon ik gelijk naar anesthesie waar ik mijn ruggenprik kreeg. Ik vond dit een verschrikkelijk moment. Ik kwam beneden en het eerste wat de anestist tegen me zei, nadat ik hem geen hand gaf: “Ben je verlamd ofzo?” Nou soort van, mijn handen waren zo stijf van het misprikken. Ik weet nog dat ik zachtjes naar Hans fluisterde: ‘waarom doen deze mensen zo onaardig tegen me?”
Het was ontzettend chaotisch daar beneden en terwijl ik op het bed zat, werd er aan me gesjord, zat ik op het verkeerde deel van de bed, moest ik weer verzitten enz. En niemand vertelde me wat er ging gebeuren. Er zat ondertussen geen pauze meer tussen de weeën en ze gingen maar door en door. Ik voelde me zo geleefd, door mijn eigen lichaam. Ik was heel ver weg en maakte alles maar half mee, mede door de morfine die nu echt werkte. (Hans heeft later veel verteld over hoe het hierna precies ging).
Ondertussen drukte iemand mijn schouders naar beneden en aan de achterkant werd mijn ruggenprik gezet, midden in alle weeën. Daarna legden ze me plat. Ik voelde me wegzakken, mijn bloeddruk werd te laag, dus ik kreeg iets toegediend. Vervolgens werd er elke 10 minuten met een ijsklontje op mijn lichaam getest of de ruggeprik al werkte. Maar na een half uur voelde ik aan één helft nog steeds het ijsklontje. De ruggeprik bleek niet goed te zitten. Ze draaide me op mijn zij, haalde het slangetje van de ruggeprik er iets uit en daarna legden ze me weer plat. De ruggeprik werkte en er viel er zóveel rust over mij heen. Ondertussen zakte de bloeddruk van de baby en hoorde we op de achtergrond iemand bellen om te vragen of dat niet erg was. (once again: niemand vertelde ons iets!).
Om 21.00 was ik weer terug op de kamer. Ik zei tegen Hans: “ik voel me zooooooo lekker, dit is zooooo goed”. Haha!! Ik zei dat ik nog wel een soort van druk voelde, maar dat de pijn weg was. Eén van de verpleegkundiger zei dat dat eigenlijk niet kon met een ruggenprik. Toen ze keken hoeveel ontsluiting ik had, bleek ik 10 cm te hebben. 10 cm!! Van 5 naar 10!! Wauw. De druk die ik voelde waren dus de persweeën!
Ze hebben vervolgens eerst bloed afgenomen bij Zara (met kleine krasjes in haar hoofd) om te kijken of ze niet in nood was, omdat haar bloeddruk zo laag was. Dit duurde en duurde maar, dus ik ben mij ondertussen – i kid you not- gaan opmaken. Haha! Op dat moment interesseerde het me niet meer zoveel hoe ik eruit zag, maar ik wilde me gewoon weer wat frisser en beter voelen. Om 22.20 bleek het oké, dus ik kreeg groen licht. Het persen kon beginnen! Ik grapte nog tegen de zusters, waar is alle drama en schreeuwende mensen? Dat zie ik altijd in films! Het ging allemaal zo kalm en gecontroleerd.
Midden in de bevalling zei de verloskundige dat ze even naar een andere kamer moest. Ik dacht alleen maar: wat is er aan de hand? Dit is niet goed. Wie gaat er nu midden in het persen éven naar een andere kamer! Een verpleegkundige nam het over en zij gaf tips die ik nog niet eerder had gehoord; hierdoor kreeg ik het persen beter onder de knie kreeg en maakte ik meer vorderingen.
Ondertussen kwam de verloskundige, samen met de gynaecoloog terug om te praten over een kunstverlossing/keizersnede. Maar toen ze binnenkwam zag ze dat ik al weer zoveel verder was, dat ik het mocht proberen af te maken op de natuurlijke manier. De gynaecoloog was net een voetbalsupporter, die me zó ontzettend motiveerde! Hij riep en schreeuwde en coachte me er echt doorheen.
Ondertussen keek ik de hele bevalling mee met een spiegel. Ik was eerst een beetje huiverig, maar als je het eenmaal hebt gezien, dan kan het alleen nog maar mooier worden. Het moment dat je het hoofdje ziet en dat ik mee kon kijken hoe ze er steeds verder uit kwam, was zo bijzonder.
Tegen het einde zette de verloskundige nog een knipje (onder verdoving), omdat het niet snel genoeg ging. Na de knip was ze er in 2 x persen. Zara werd om 23.01 geboren en in de lucht gehouden. En daarna meteen op mijn borst gelegd. “We gaan zo goed voor je zorgen zei ik.’ Ik voelde meteen dat zij zó kostbaar was.
Ik keek Hans aan en hij mij, en allebei keken we zo trots, vol liefde en ook heel overdonderd. Ze zag helemaal blauw en was heel slap, dus ik maakte me heel erg zorgen. Hans knipte de navelstreng door en ik weet nog dat ik dat heel bewust wilde meemaken en zien. Vlak daarna hebben ze haar meegenomen en daarna kwam ze al met meer kleur terug. Niemand vroeg naar de naam en ik weet nog dat ik riep: Wil niemand de naam weten? Haha! “Ja natuurlijk!!”, reageerden iedereen in de kamer. ‘Ze heet Zara. Zara Shifra.’
Na de bevalling zijn we nog 3 dagen in het ziekenhuis gebleven. Het duurde best wel lang voordat ik mijn verhaal wilde schrijven en delen, omdat ik het als best heftig heb ervaren. (En alle bevallingen zijn heftig en intens denk ik!) Ik vond het emotioneel soms lastig om er over te praten/aan te denken. Wat ik niet verteld heb in mijn bevallingsverhaal -omdat het er niet helemaal bij hoort-, is dat achteraf bleek dat tijdens mijn ruggenprik per ongeluk mijn hersenvlies lek geprikt is en dat ik in mijn kraamweek daarom nog terug moest naar het ziekenhuis.
Ik heb er veel over gepraat met vrienden en familie (en Hans! Zo vaak met Hans!), maar daarna wilde ik het gewoon even wegstoppen en gaan genieten van Zara en deze tijd. Maar afgelopen weekend ben ik het gaan uitschrijven, omdat ik merkte dat ik nu al details aan het vergeten was. En ondanks alles, is een kindje baren wel écht een magisch gebeuren, dat ik niet wil vergeten. Iets wat niet te bevatten is, zelfs niet nu ik het zelf heb meegemaakt. Het is echt een wonder dat dit soort dingen dagelijks gebeuren en ik ben heel dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.
Liefs, Shifra
P.s Eerder deelde ik al op mijn vlogkanaal de bevallingsvideo! Bekijk die hier. :)
Jennifer
Wauw Shifra wat een verhaal, en wat onwijs fijn dat je het ondanks alles helemaal zelf hebt mogen en kunnen afmaken! Voor mij is het alweer 3 jaar geleden en het is al zo erg naar de achtergrond verdwenen, zoveel vergeten details of vergeten in welke volgorde dingen zijn gebeurd. Ik ben zo blij dat ik het heb opgeschreven en dat ik het nog kan teruglezen en de emoties die ik toen voelde (trots, geluk, vol adrenaline, krachtig) nu ook weer terug kan voelen. Maar ondanks dat beangstigd het me toch weer dat ik over een half jaar weer mag. Mijn bevalling was helemaal niet heftig of zwaar, maar ik ben nu geen onbeschreven blad meer. En het persen (daar heb ik 1,5 uur over gedaan – dat vergeet ik dan weer niet) was zo intens pijnlijk. Burning ring of fire zegmaar. ;) Maar desondanks lees ik graag andermans verhalen. Niks mooier en puurder dan de geboorte van een klein mensje. Met recht de prestatie van je leven!
Anja
Wow! Dit heb je mooi geschreven. In een adem uitgelezen! Bedankt voor het delen. Ik hoop dat ik het ooit ook mag meemaken. Geniet van Zara!
Laura
Jeetje.. wat heftig Shifra. Met tranen gelezen. Je had volgens mij wel echt dikke pech met al die dingen die mis gingen? Je mag trots zijn op de prestatie die je hebt geleverd!!
Shifra
Ja, het is wel echt pech geweest. :( Ik moest echt huilen toen vorige week vrijdag een dokter tegen me zei dat dit echt heel heftig is. Ik kan zelf wel ervaren dat het heftig is, maar nu dat iemand anders het benoemde (iemand die ook nog eens genoeg bevallingen mee heeft gemaakt) kon ik het pas ook echt accepteren voor mezelf. Eerder stopte ik het een beetje weg, onder de noemer dat elke bevalling heftig is. (dat ook echt is natuurlijk!)
Petra
Wat mooi om te lezen! Zo puur en persoonlijk! Ik heb bewondering voor iedere vrouw die een nieuw leven op de wereld heeft weten te zetten en ook voor iedere man die haar bij heeft gestaan hierin! Prachtige foto’s ook trouwens.. Wie heeft de foto’s gemaakt? Had je hiervoor een fotograaf o.i.d?
Nienke
Ja! Hier was ik ook benieuwd naar😂🙈
Shifra
Dankjewel! Ja, echt chapeau ook voor alle mannen. Die moeten vanaf de zijlijn meekijken en zich zo machteloos voelen, heel pittig is dat ook!
Nou, die foto’s dat is wel grappig. Er was een verpleegkundige die altijd komt op het moment dat het kindje is geboren en helpt met opstarten, maar die wilde heel graag een keer een bevalling meemaken! Dus toen bood ze aan om foto’s te maken. Ik ben haar daar zo dankbaar voor, ze zijn heel waardevol! Vooral de foto’s dat ze echt nét uit mijn buik komt. Alle foto’s vooraf heeft Hans gemaakt, maar toen de bevalling (het persen) écht begon, heeft zij het dus overgenomen.
Nienke
Wat heftig joh. Maar mooi en knap dat je dit met ons wilt delen! Ik lees deze verhalen ook altijd zo graag.
Nicolette
Wat goed dat je het wilt delen met de wereld. Ook voor jou verwerking denk ik. Mijn bevalling (29.09) was ook heftig maar nu ben ik er inmiddels wel oke mee. We hebben een gezonde zoon en dat is wat telt. Veel geluk gewenst voor jou en je gezin. X
Thyra Froberg
Wat heb je dit prachtig mooi en puur beschreven! In 1 ruk uitgelezen met een paar tranen. Wauw. Bedankt voor het delen.
Ilse
Wauw, wat mooi beschreven. En heel heftig ook! En wat een prachtige foto’s.
Marieke
Zo tof om te lezen! Ik ben zelf 9 december bevallen en vond het juist super interessant om hoogzwanger al dit soort verhalen te lezen. Ook je bevallingsvlog durfde ik nog gewoon aan, hoe mooi om dit vastgelegd te hebben! Ik moet ook echt mijn eigen bevallingsverhaal gaan opschrijven want de details beginnen inderdaad al te vervagen. Het is echt zo’n bijzondere ervaring, heftig en intens maar zo uniek en mooi.
Vicky Hartog
Tjonge, het klinkt niet echt alsof ze heel aardig tegen je waren :( Maar je hebt het gewoon gedaan! En volgens mij heeft Hans je inderdaad heel goed gesteund! Ik hoop dat de vervelende, nare onderdelen van het verhaal steeds verder mogen vervagen en dat je vooral de mooie momenten zult onthouden! Dat je Zara voor het eerst mocht zien en vasthouden, de blik die je met Hans deelde de realisatie dat je vanaf dat moment echt en voor altijd mama zou zijn van jullie mooie lieve meisje!
Lynn
Wauw! Wat heb je je verhaal mooi geschreven zeg! Ik weet niet zo goed wat ik moet reageren. Maar je hebt dit fantastisch gedaan. En wat een mooie foto’s!
Marjoleine
Wat prachtig beschreven en de foto’s maken het helemaal af! Ik heb genoten van het lezen. Trouwens wat naar dat ze even zo onaardig waren in het ziekenhuis. Ik doe zelf de opleiding tot verpleegkundige en ik wil er echt altijd voor zorgen dat mensen zich begrepen en gesteund voelen. Zo vervelend als je het gevoel hebt dat dit niet zo is..
Maaike
Net als bij je bevallingsvideo had ik ook bij het lezen van dit verhaal tranen in mijn ogen. Wat is het ontzettend mooi maar ook ontzettend heftig voor je geweest! Zo kwam het on de video helemaal niet over… je hebt een hele knappe prestatie neergezet met de mooiste beloning ooit. Jullie prachtige dochtertje. Nogmaals gefeliciteerd!
Eva
Wat mooi om te lezen! Ik ben24 december in het JBZ bevallen van onze eerste dochter en door jouw verhaal te lezen besef ik mezelf dat ik het ook snel moet opschrijven zodat ik de details nog weet. Echt bizar wat je schrijft over de anesthesist; ik had precies eenzelfde ervaring. Wat een nare man. Was hij toevallig kalend en een klein rond brilletje?
Marijke
Tot tranen toe geroerd lieve Shifra, elk woord (h)erkend/t.
Je hebt het zo goed gedaan, wat jou is overkomen / wat je hebt doorstaan.. voor Zara xxx
Leonie Duyster
Poeh ik heb tijdens het lezen van je verhaal gewoon mijn tranen weg moeten slikken, haha! Wellicht heeft dat ook wel iets te maken met het feit dat ik nu 22 weken zwanger ben en er het een en ander aan hormonen in mijn lijf zitten, laten we het daar maar op houden ;)
Prachtig verhaal ondanks alle dingetjes die niet helemaal goed gingen, het is de jouwe. Logisch dat je er trots op bent!
Jeanine
Wat een prachtig verhaal! Je hebt het zo mooi en gedetailleerd omschreven. Balen dat ze op de anesthesie niet zo aardig waren. Heb dat bij mijn ziekenhuis bevalling de 1e keer ook zo ervaren dat er weinig uitgelegd wordt en iedereen een soort van gehaast is terwijl de kleine dingen soms juist zoveel doen. Ik denk dat Zara de coolste en liefste vader en moeder ooit heeft!
Babette | StudioBabsie
Wauw wat heb je het mooi omschreven, kreeg er kippenvel van!
Geniet van jullie mooie meid, Zara
Marjon
Wat mooi geschreven. Maar joh, wat heb jij een heftige bevalling gehad. Ik lees vaker dit soort verhalen maar je hebt het wel echt heel heftig gehad. En wat eenl pech zeg (met de ruggeprik) en zo’n lange aansleep met je vliezen. Ik zou je heel graag een dikke knuffel komen geven. Je bent een kanjer! Liefs!
Shifra
Ja he. En dan gaat ook nog eens het infuus verkeerd. 🙈. Ik ben blij dat veel mesen tegen me gezegd hebben dat dit niet normaal is. Ben ik al iets minder zenuwachtig voor een hopelijk, ooit, tweede kindje! 😬
Korian
Wat een mooi verhaal heb je geschreven en Zara is prachtig! En wat vervelend dat je het als heftig hebt ervaren, misschien goed om op nacontrole in het ziekenhuis te gaan, zodat je naar onduidelijkheden kunt vragen en je misschien minder het gevoel hebt dat alles langs je heen is gebeurd? Waar ik verder wel benieuwd naar ben, wat gaf die verpleegkundige dan voor tips die ervoor hebben gezorgd dat je het persen begreep haha? Liefs.
Shifra
Ik heb de nacontroles al gehad (het is al weer 3 maanden geleden!). Maaarrr ik ben de week na mijn bevalling weer in het ziekenhuis opgenomen (voor een dag) en toen heb ik het er wel met ze over gehad. Maar ja, er werken dan natuurlijk weer andere mensen! Maar ik heb wel het uitgebreide verslag bij het ziekenhuis opgevraagd en het is heel fijn om die te hebben. :)
Frauke
Heel erg bedankt voor het delen, wat een bijzonder verhaal… moest ook janken bij het lezen ❤️
Ilse
Woow heftig zeg. Had gehoopt voor je dat het allemaal beter gegaan was. Ikzelf ben twee keer bevallen doormiddel van een keizersnede en dat is niet te vergelijken alleen het onaardige herken ik! Je bent op het moment van bevallen op je aller kwetsbaarste , dat moet ook anders gaat het niet maar als mensen dan zo kort naar je doen vergeet je nooit meer! Bij onze tweede lukte de ruggenprik ook niet ik had weeen en een katheter in en moest op de operatietafel zitten zoals je zeg maar op een paard zit. Zie je het voor je met weeen en een katheter haha dus na een aantal keren boos doen van de anesthesist raakte ik in paniek en begon te huilen en te roepen sorry dat het niet lukt sorry sorry ! Dat moment blijft me altijd bij. Zo jammer! Je zou toch denken als je in de zorg werkt dat je iets vriendelijker zou zijn! Knap dat je je verhaal deelt ! Wens je veel geluk x
Bianca
Hooi! Bijzonder he? Een bevalling! Hele happening! En ik kan mij zo vinden in dat ze ‘niks’ vertellen…grrrr!
En ook in het stukje dat je het een plekje moet geven. Ik heb een fotoalbum gemaakt met tijden en verhaaltjes erbij..zodat ik het niet vergeet en maar goed ook want elke x als ik het lees denk ik ‘ohja’? Hihihi
Liefss💛
Emma
wat mooi en bijzonder!
Maaike
Oh shifra wat een verhaal zeg! Ik had natuurlijk je vlog al gezien! Maar mooi om het nu ook te lezen!
Wat een mooie foto’s! Wat een geluk met zo’n verpleegkundige die er spontaan bij was!
Gelukkig heb je deze foto’s kunnen redden.
Bijzonder hoor!
Liefs maaike
awen
Wouw zo knap wat je hebt gedaan en het lijkt me echt heel zwaar voor jou maar ook voor hans en zara en ik wou even zegen dat je het heel gied hebt gedaan en dat er een prachtig kindje uit is gekomen echt waar ik ben echt jullie aller grootste fan en zara is zo poepig en prachtig en je van zooooo mooi zwanger😍😍💖💖💖ik moest gewoon janken om dit verhaal ik vind dat je het echt supper goed hebt gedaan en dat hans het ook zo goed dee💖😍💖😍
Rachel
Wat prachtig en bijzonder zeg.. en wat een mooie foto’s zijn er gemaakt
Bregje
Ik vond het een heel indrukwekkend verhaal ik heb je bevallings vlog net nog terug gekeken want ik vind het zo mooi om te zien want ik ben ziek en zo is me dag weer helemaal beter geworden dus tnxx dat je dit zo wilde delen❤️
Asal
Ahwww hele leuke fotos💋
Audrey
Ik vond de bevallingsvlog echt zo mooi en ontspannen overkomen dat het echt een soort droombevalling leek, ook met dat je haar zelf aanpakte. Er speelde helaas toch nog heel wat nare dingen dus :(
Gioia
Zozo shifra
Wat een verhaal
Wel een mooie en pijnelijke blog maar je hebt wel een hele mooie wondertje gekregen nu zijn jullie lekker met ze 4e geniet er nog maar van want als je het weet kunnen ze alweer lopen
Loïs
Heel mooi verhaal en naartuurljik een mooi kindje op de wereld gebracht. Die foto dat jij naar Zara kijkt is zo mooi hoe veel liefde trots en gelukt je uit straalt is echt heel mooi om te zien. 😊❤😍😭
En ik weet dat Zara het heel goed gaat hebben bij julie en als ze later beseft heeft
dat Charlie een Hond is en bestaat dat ze hem heel lief klein honden broertje gaat vinden en me schien ook wel een klein mensen broertje/zusje krijgt 😉
Stella de Smit
wow zeg, wat heb jij veel moeten doorstaan! Ik zit ook wel met open mond te lezen dat ze je zo behandeld hebben. Er is zoiets als geboorterechten en dat hebben ze bij jou zo te lezen wel geschonden. Jij woont in Zaltbommel, toch? Ik woon in Giessen en ben bijna uitgerekend (gemeenschappelijk vriendinnetje is Marielle :)) maar ik ga -als de brug niet open staat haha- naar Gorinchem. Mijn eerste bevalling vond ik mentaal ontzettend lastig, dus herken veel in je verhaal. De onwetendheid, de rollercoaster waarin je stapt. Goed dat je je verhaal hebt opgeschreven en wat een eerlijke, kwetsbare foto’s. Ik vind je enorm dapper en wens je ook een goed geestelijk herstel toe. Want het is een life event!
Neverdullmoments
Wat ben jij een kanjer zeg!!
Elouise
Wat een prachtig verhaal! Ik kan me heel goed voorstellen dat je er even van bij moest komen: Neem je tijd! Je hoort vaak dat het pas maanden later allemaal een beetje tot besef komt.
Ik heb zelf 3 kindjes, en bij alle drie was het een totaal andere ervaring. De 1e was op een hele nare manier in het ziekenhuis, de 2e werd thuis geboren maar toen trof ik precies een hoogzwangere verloskundige met haast (ja echt haha) waardoor een in theorie mega relaxte bevalling alsnog een nare bijsmaak kreeg en de 3e is thuis geboren en dat was echt een bevalling uit een boekje. Super lieve en betrokken verloskundige, heerlijk kunnen ontspannen in bad en gewoon een gebeurtenis waar ik alleen maar met een grote glimlach aan terug kan denken <3
Geniet van jullie mooie meisje. Liefs Elouise
Demi
wow wat is dit een mooi verhaal,
heel mooi geschreven, en dapper dat je dit met iedereen wilde delen
XX Demi
Lisette
Ongesteld zijn (lees: emotioneel instabiel) + dit mooie maar ook heftige verhaal lezen = janken geblazen, haha! Heel mooi geschreven Shifra!❤
Vivian
Jeetje Shifra, wat ontzettend mooi en bijzonder en intens (en heftig!) om te lezen en wat heb je het mooi in woorden gevat! De foto’s zijn ook echt prachtig, zo vol liefde en in het moment. Ik vind het heel naar dat het allemaal niet bepaald gladjes is verlopen, maar wat bijzonder dat ze er nu gewoon is en dat alles goed gaat en dat je erop terug kunt kijken. Echt zo mooi! <3
Simone | All Day Jewels
Wat bijzonder dat je het verhaal wilt delen. Je hebt het mooi geschreven, ondanks dat het een heftige bevalling was. Ik kan me voorstellen dat je eerst wilde genieten van jullie meisje.
Kim
Wat een prachtig opgeschreven verhaal Shifra!
De eerste foto uit de reeks waarin je die roze peignoir met bloemen draagt, vind ik echt een prachtige foto! Je kijkt tegelijkertijd heel guitig en supertrots. Als dat mijn foto zou zijn dan zou die heel groot ergens in onze slaapkamer staan.
Wel vind ik het heel vervelend dat de ervaring in het ziekenhuis (behalve de coachende gyno) zo naar was. Zeker die anesthesist, wat een botte hork zeg! Alsof je bij hem komt om even lekker de dag door te nemen. Zo vaak dat je hoort dat vrouwen geleefd worden door het ziekenhuispersoneel. Hoeveel moeite is het (op momenten dat niet elke seconde telt) om even toe te lichten wat je doet? Het is allemaal al zo ontzettend heftig voor je, zeker bij een eerste.
En vergeet nooit dat je een prachtige en knappe prestatie hebt geleverd, en welke hulp je daar dan ook bij hebt gehad doet daar niets aan af. Soms lees je wel eens van die valse berichten dat een ruggenprik of weeënopwekkers ervoor zorgen dat je het niet zelf hebt gedaan, maar als iemand dat ooit tegen je zegt weet dan dat je je daar niets van moet aantrekken.
Nogmaals prachtig verhaal en ik geniet nog elke dag van Zara in je insta-stories.
Lija
Prachtig om te lezen, vind het super dat je dit met ons wilde delen
sigrid
Wat een eerlijk verhaal… Dapper!
Ik hoop dat je alle ervaringen een plekje kunt geven. Het is zó ontzettend intens, zo’n bevalling. Ik heb er nu 2 gehad, waarvan eentje zoals die van jou, inleiding, ruggenprik, heel veel pijn, personeel dat zo-zo was, en eentje die heel rustig was, in bad, zonder enig probleem. De tweede bevalling heeft niet minder indruk op me gemaakt, ik vond de ervaring weer heel heftig en intens, en nu denk ik ook: die ervaring was gewoon ánders dan de eerste, veel ‘simpeler’, er kwamen minder uiteenlopende gevoelens bij kijken, maar het resultaat is hetzelfde en even mooi: een gezond kind. Zo kan ik er nu naar kijken. Ik hoop dat jouw beeld uiteindelijk ook uit zal kristalliseren tot een prima herinnering, iets dat oké is :)
PatriciaKleijn
heel mooi geschreven hoor en wat heftig dat het eerste deel zo chaotich voor je was… nu lekker genieten van elkaar!
Me1985
Ik reageer helemaal nooit ergens op online, maar in jouw verhaal herken ik zoveel dat ik wel moest reageren.
Ik ben ongeveer een week geleden bevallen van onze dochter, ook onverwacht in het ziekenhuis, ook met een infuus met weeenopwekkers dat niet goed werd geprikt. Ik moest bij het lezen van je verhaal wel een traantje laten, ik vond mijn bevalling ook heel heftig, en ergens voelde het voor mij of dat niet normaal was. Jouw verhaal inspireert mij om er meer over te gaan praten en om mijn verhaal ook op te gaan schrijven als ik er aan toe ben. Nu stop ik het ook weg…
Zoals ook anderen hier zeggen, je kunt trots zijn op je prestatie en op de manier waarop je hier mee om gaat! En bedankt voor het delen van je verhaal en je leuke posts en vlogs!
Nicky
Wat bijzonder mooi om te lezen! Ik heb mijn bevallingsverhaal ook geschreven op mijn blog omdat ik die van anderen zo tof vond om te lezen. Inmiddels is de bevalling al een dik jaar geleden en nog steeds lees ik het nog weleens terug. Soms vervagen dingen gewoon maar omdat ik het heb opgeschreven komt het nog helemaal terug. Heel bijzonder!
apotheek
Het hebben van een baby is een prachtig moment. Onze felicitaties. Om uw geluk te behouden, adviseren wij u om alleen beproefde medicijnen voor u en uw baby te kopen.